Περασμένα μεσάνυχτα και έξω βρέχει
της μοναξιάς μου οι ώρες αργά κυλάνε,
ο πόνος της απουσίας σου τέλος δεν έχει
οι αναμνήσεις σου πληγές που με πονάνε.
Θυμάσαι άραγε κι εσύ εκείνο το βράδυ
που της σιωπής τη γλώσσα τα μάτια μιλούσαν;
Όταν μου χάρισες το τελευταίο σου χάδι
βροχή και δάκρυα στο χώμα κυλούσαν.
Και τι δε θα δινα απόψε πάλι να σουν εδώ
για λίγο να ξανανιώσω τη παρουσία σου,
το πρόσωπό σου το αγαπημένο να ξαναδώ
δε την αντέχω πια άλλο την απουσία σου!
Μου λείπει το ξύπνημά σου το πρωινό
και το χαμόγελό σου το νυσταγμένο,
μου λείπει αυτό το βλέμα σου το φωτεινό
το άρωμα του κορμιού σου το αγαπημένο.
Μου λείπει να σε στεγνώνω από το μπάνιο όταν βγαίνεις
και στο θολό καθρέφτη, να γράφω το Σ αγαπώ,
μου λείπει δίπλα μου να κοιμάσαι και ν ανασαίνεις
και στο κορμί σου να κάνω ταξίδι ερωτικό.
Σε θυμάμαι με το κεφάλι γερμένο στον ώμο
στ αυτί μου να ψιθυρίζεις: σιγά, μη τρέχεις,
τώρα μόνος μου ταξιδεύω στον ίδιο δρόμο
καρδιά μου, την απουσία της πώς την αντέχεις;
Θέλω να ξέρεις όπου κι αν είσαι, όπου κι αν πας
ότι μου λείπεις και πάντα θα σε θυμάμαι,
αν μ έχεις ξεχάσει και κάποιον άλλον αγαπάς
εγώ φταίω που σ έχασα, γι αυτό λυπάμαι.
Το ουράνιο τόξο απ τη ζωή μου έχει χαθεί,
τον ουρανό μου σκεπάζει πάντα μια συννεφιά,
μου λείπει των ματιών σου το χρώμα το βιολετί
και των χειλιών σου το κόκκινο σαν τη καρδιά.
Καρδούλα μου, θέλω να είσαι πάντα καλά
και να προσέχεις απόψε που κάνει κρύο,
ίσως σου έδωσα λίγα, μα πήρα πολλά
θα με πονάει πάντα εκείνο το αντίο...
Αθήνα 8 Μάρτη 1997.
της μοναξιάς μου οι ώρες αργά κυλάνε,
ο πόνος της απουσίας σου τέλος δεν έχει
οι αναμνήσεις σου πληγές που με πονάνε.
Θυμάσαι άραγε κι εσύ εκείνο το βράδυ
που της σιωπής τη γλώσσα τα μάτια μιλούσαν;
Όταν μου χάρισες το τελευταίο σου χάδι
βροχή και δάκρυα στο χώμα κυλούσαν.
Και τι δε θα δινα απόψε πάλι να σουν εδώ
για λίγο να ξανανιώσω τη παρουσία σου,
το πρόσωπό σου το αγαπημένο να ξαναδώ
δε την αντέχω πια άλλο την απουσία σου!
Μου λείπει το ξύπνημά σου το πρωινό
και το χαμόγελό σου το νυσταγμένο,
μου λείπει αυτό το βλέμα σου το φωτεινό
το άρωμα του κορμιού σου το αγαπημένο.
Μου λείπει να σε στεγνώνω από το μπάνιο όταν βγαίνεις
και στο θολό καθρέφτη, να γράφω το Σ αγαπώ,
μου λείπει δίπλα μου να κοιμάσαι και ν ανασαίνεις
και στο κορμί σου να κάνω ταξίδι ερωτικό.
Σε θυμάμαι με το κεφάλι γερμένο στον ώμο
στ αυτί μου να ψιθυρίζεις: σιγά, μη τρέχεις,
τώρα μόνος μου ταξιδεύω στον ίδιο δρόμο
καρδιά μου, την απουσία της πώς την αντέχεις;
Θέλω να ξέρεις όπου κι αν είσαι, όπου κι αν πας
ότι μου λείπεις και πάντα θα σε θυμάμαι,
αν μ έχεις ξεχάσει και κάποιον άλλον αγαπάς
εγώ φταίω που σ έχασα, γι αυτό λυπάμαι.
Το ουράνιο τόξο απ τη ζωή μου έχει χαθεί,
τον ουρανό μου σκεπάζει πάντα μια συννεφιά,
μου λείπει των ματιών σου το χρώμα το βιολετί
και των χειλιών σου το κόκκινο σαν τη καρδιά.
Καρδούλα μου, θέλω να είσαι πάντα καλά
και να προσέχεις απόψε που κάνει κρύο,
ίσως σου έδωσα λίγα, μα πήρα πολλά
θα με πονάει πάντα εκείνο το αντίο...
Αθήνα 8 Μάρτη 1997.