Αχ ζωή! Πώς μˊ έμαθες να σˊ αγαπώ!
Από τα μικροπράγματα μέχρι τα πιο σπουδαία,
τα δύσκολα να τα νικώ, να χαίρομαι τα ωραία.
Από τα ανέμελα τα παιδικά μου χρόνια,
τότε που νόμιζα οτι θα ζω αιώνια!
Ότι και να μου έκανες, εγώ ποτέ δεν έκλαιγα
κι αυτό θα το παλαίψω με πείσμα μέσα μου έλεγα!
Στη τάξη πρώτος μαθητής, αλλά...
και πρώτο πειραχτήρι
εγώ ποτέ στους φίλους μου
δε χάλασα χατήρι.
Όλα σου τα αγάπησα ζωή!
Τις παιδικές μου σκανταλιές
και τις πληγές στα χέρια
απ' του δασκάλου τις ξυλιές.
Και του σχολείου τις κοπάνες
για τα παιχνίδια στις αλάνες.
Τις πρώτες μου τις κοκορομαχίες
και τις εφηβηκές μου αντιζηλίες.
Μπουνιές να τρως μπουνιές να δίνεις
για τα τσαχπίνικα ματάκια εκείνης.
Τα πρώτα τα ξενύχτια μου
και τ άγουρα μεθύσια μου.
Πόσο σ' αγάπησα, ζωή,
καθώς με προϋπαντούσες!
Στα ερωτήματα και στα παθήματά μου
το μάτι πονηρά μου έκλεινες
και με χρησμούς μιλούσες.
Σαν το χαζό καμάρωνα
στη πρώτη απιστία μου.
Ξένος σε ξένους τόπους
να κάνω τη θητεία μου,
διαταγές παράλογες, χωρίς καμία λογική
κι όταν απειθαρχούσα...
τις μέρες μου έσπρωχνα στη φυλακή
Κάποιο κορίτσι εδώ κάποια κυρά εκεί
αγάπες, πίκρες, ζήλιες,
όλα τα έβαζες στο ίδιο το σακκί.
Μη χολοσκάς ζωή! Όλα σου τα αγάπησα!
Κι αν κάποτε σου θύμωνα,
τώρα το μετανοιώνω
κι όταν τα φέρνω στο μυαλό
νοιώθω πως ξανανοιώνω.
Μ ένα γαρύφαλλο στ' αυτί
κι ένα σακκίδιο στη πλάτη
στου κόσμου όλα να βρεθώ
τα μήκη και τα πλάτη!
Αγάπες νιες να πιάνω εδώ
παλιές εκεί ν αφήνω,
του έρωτα τα δώρα, να παίρνω και να δίνω!
Χαιρόμουν τα ταξίδια μου
να τρέχω μές τις στράτες
τις αγαπούσα όλες...
ξανθές, μελαχρινές, σταράτες.
Θα ˊθελα ακόμα μια φορά
σαν άνεμος να τρέξω,
ανάμεσα στο θάνατο
και στη ζωή να παίξω!
Κόντρα σε κάθε λογική
κι ενάντια στο νόμο
με τέρμα γκάζια να πετώ
να μη πατώ στο δρόμο!
Να αψηφώ το κίνδυνο
και να μη νοιώθω τρόμο!
Ακόμα κι όταν έπεφτα
κι όλα έμοιαζαν χαμένα,
χαιρόμουν μ άγρια χαρά
όταν του ασθενοφόρου η σειρήνα
με έφερνε ξανά σ εσένα!
Για να μπορέσω ακόμα μια φορά
να νοιώσω ελεύθερος κι αθάνατος,
να τον ακούσω να με βλαστημά που ξέφυγα
...ο θάνατος!
Πολλές φορές προσπάθησες
να μπω στο περιθώριο,
μα πάντα τα κατάφερνα
να ξεπερνώ το όριο.
Κάποιες φορές δεν ήταν για καλό
μα ποιος το λογαριάζει.
Εγώ δεν ήμουν πέτρα
που εκεί που κάθεται μαλλιάζει!
Εσύ το ξέρεις πως ποτέ
δε σου παραπονέθηκα
μ ένα χαμόγελο,
μπορεί γλυκό, μπορεί πικρό,
μα όλα σου τα δέχτηκα.
Αν ήταν άλλη μια φορά
απˊ την αρχή να ζήσω,
ούτε μια λέξη απˊτο βιβλίο σου
δε θα θελα να σβήσω.
Σ αγάπησα ζωή! Και πιο πολύ τα λάθη μου
και ας μην έμαθα ποτέ
να κυβερνώ τα πάθη μου.
Τίποτα δεν θα άλλαζα
αν έπρεπε απˊ την αρχή να ξαναρχίσω.
Να πέσω και να σηκωθώ
στο πόνο μου να κλάψω
το γέλιο μου το δυνατό
στα δύσκολα να σου γυρίσω,
με πείσμα στις αναποδιές
τα δόντια μου να σφίξω.
Νˊ αφήσω τη καρδιά μου ανοιχτή
στης γης όλες τις ομορφιές
κι όλες τις όμορφες της γης
σε μια αγκαλιά να κλείσω.
Και μια και δυο και τρεις φορές
κι ας με πονά
με όση δύναμη έχω
να ξαναγαπηθώ και να ξαναγαπήσω!
Να πάω στη διαδήλωση με τη γροθιά ψηλά
τους μπάτσους να περιφρονώ
κι ας ρίχνουν στα τυφλά.
Ακόμα κι αν με πνίγουνε τα χημικά, τα δακρυγόνα,
να χαίρομαι που έφτασα
στο τέλος της διαδήλωσης
και του καλού αγώνα.
Κάτω απ τα λάβαρα τα εργατικά
με της καρδιάς το χρώμα,
έμαθα πάντα να τιμώ
αυτούς που πότισαν με το αίμα τους
της λευτεριάς το χώμα.
Γεια σου ζωή!
Ότι κι αν κάνεις εγώ θα σ αγαπώ.
Μου φτάνει μοναχά σαν πέφτω
να ˊχω τη δύναμη να ξανασηκωθώ.
Γεια σου ζωή, αθάνατη ερωμένη!
Είσε η μόνη αγάπη που η καρδιά μου
πάντα πιστή θα μένει!
Αχ ζωή! Περνάς στους δρόμους και γελάς
με τις παραξενιές σου
τις αδικίες σου, τα λάθη σου
και με τις προστυχιές σου.
Μα...φτάνει μόνο μια στιγμή
κι ένα χαμόγελό σου
για να ξεχάσω μονομιάς
τον άσχημο εαυτό σου
κι απ την αρχή να σ αγαπώ
να ˊμαι ολόδικός σου!
Αχ ζωή! Το ομολογώ!
Πιότερο απ όλα όσα αγάπησα,
εσένα ΑΓΑΠΩ!!!
Λίγες σκόρπιες σκέψεις, πότε εδώ και πότε εκεί.
Από τα μικροπράγματα μέχρι τα πιο σπουδαία,
τα δύσκολα να τα νικώ, να χαίρομαι τα ωραία.
Από τα ανέμελα τα παιδικά μου χρόνια,
τότε που νόμιζα οτι θα ζω αιώνια!
Ότι και να μου έκανες, εγώ ποτέ δεν έκλαιγα
κι αυτό θα το παλαίψω με πείσμα μέσα μου έλεγα!
Στη τάξη πρώτος μαθητής, αλλά...
και πρώτο πειραχτήρι
εγώ ποτέ στους φίλους μου
δε χάλασα χατήρι.
Όλα σου τα αγάπησα ζωή!
Τις παιδικές μου σκανταλιές
και τις πληγές στα χέρια
απ' του δασκάλου τις ξυλιές.
Και του σχολείου τις κοπάνες
για τα παιχνίδια στις αλάνες.
Τις πρώτες μου τις κοκορομαχίες
και τις εφηβηκές μου αντιζηλίες.
Μπουνιές να τρως μπουνιές να δίνεις
για τα τσαχπίνικα ματάκια εκείνης.
Τα πρώτα τα ξενύχτια μου
και τ άγουρα μεθύσια μου.
Πόσο σ' αγάπησα, ζωή,
καθώς με προϋπαντούσες!
Στα ερωτήματα και στα παθήματά μου
το μάτι πονηρά μου έκλεινες
και με χρησμούς μιλούσες.
Σαν το χαζό καμάρωνα
στη πρώτη απιστία μου.
Ξένος σε ξένους τόπους
να κάνω τη θητεία μου,
διαταγές παράλογες, χωρίς καμία λογική
κι όταν απειθαρχούσα...
τις μέρες μου έσπρωχνα στη φυλακή
Κάποιο κορίτσι εδώ κάποια κυρά εκεί
αγάπες, πίκρες, ζήλιες,
όλα τα έβαζες στο ίδιο το σακκί.
Μη χολοσκάς ζωή! Όλα σου τα αγάπησα!
Κι αν κάποτε σου θύμωνα,
τώρα το μετανοιώνω
κι όταν τα φέρνω στο μυαλό
νοιώθω πως ξανανοιώνω.
Μ ένα γαρύφαλλο στ' αυτί
κι ένα σακκίδιο στη πλάτη
στου κόσμου όλα να βρεθώ
τα μήκη και τα πλάτη!
Αγάπες νιες να πιάνω εδώ
παλιές εκεί ν αφήνω,
του έρωτα τα δώρα, να παίρνω και να δίνω!
Χαιρόμουν τα ταξίδια μου
να τρέχω μές τις στράτες
τις αγαπούσα όλες...
ξανθές, μελαχρινές, σταράτες.
Θα ˊθελα ακόμα μια φορά
σαν άνεμος να τρέξω,
ανάμεσα στο θάνατο
και στη ζωή να παίξω!
Κόντρα σε κάθε λογική
κι ενάντια στο νόμο
με τέρμα γκάζια να πετώ
να μη πατώ στο δρόμο!
Να αψηφώ το κίνδυνο
και να μη νοιώθω τρόμο!
Ακόμα κι όταν έπεφτα
κι όλα έμοιαζαν χαμένα,
χαιρόμουν μ άγρια χαρά
όταν του ασθενοφόρου η σειρήνα
με έφερνε ξανά σ εσένα!
Για να μπορέσω ακόμα μια φορά
να νοιώσω ελεύθερος κι αθάνατος,
να τον ακούσω να με βλαστημά που ξέφυγα
...ο θάνατος!
Πολλές φορές προσπάθησες
να μπω στο περιθώριο,
μα πάντα τα κατάφερνα
να ξεπερνώ το όριο.
Κάποιες φορές δεν ήταν για καλό
μα ποιος το λογαριάζει.
Εγώ δεν ήμουν πέτρα
που εκεί που κάθεται μαλλιάζει!
Εσύ το ξέρεις πως ποτέ
δε σου παραπονέθηκα
μ ένα χαμόγελο,
μπορεί γλυκό, μπορεί πικρό,
μα όλα σου τα δέχτηκα.
Αν ήταν άλλη μια φορά
απˊ την αρχή να ζήσω,
ούτε μια λέξη απˊτο βιβλίο σου
δε θα θελα να σβήσω.
Σ αγάπησα ζωή! Και πιο πολύ τα λάθη μου
και ας μην έμαθα ποτέ
να κυβερνώ τα πάθη μου.
Τίποτα δεν θα άλλαζα
αν έπρεπε απˊ την αρχή να ξαναρχίσω.
Να πέσω και να σηκωθώ
στο πόνο μου να κλάψω
το γέλιο μου το δυνατό
στα δύσκολα να σου γυρίσω,
με πείσμα στις αναποδιές
τα δόντια μου να σφίξω.
Νˊ αφήσω τη καρδιά μου ανοιχτή
στης γης όλες τις ομορφιές
κι όλες τις όμορφες της γης
σε μια αγκαλιά να κλείσω.
Και μια και δυο και τρεις φορές
κι ας με πονά
με όση δύναμη έχω
να ξαναγαπηθώ και να ξαναγαπήσω!
Να πάω στη διαδήλωση με τη γροθιά ψηλά
τους μπάτσους να περιφρονώ
κι ας ρίχνουν στα τυφλά.
Ακόμα κι αν με πνίγουνε τα χημικά, τα δακρυγόνα,
να χαίρομαι που έφτασα
στο τέλος της διαδήλωσης
και του καλού αγώνα.
Κάτω απ τα λάβαρα τα εργατικά
με της καρδιάς το χρώμα,
έμαθα πάντα να τιμώ
αυτούς που πότισαν με το αίμα τους
της λευτεριάς το χώμα.
Γεια σου ζωή!
Ότι κι αν κάνεις εγώ θα σ αγαπώ.
Μου φτάνει μοναχά σαν πέφτω
να ˊχω τη δύναμη να ξανασηκωθώ.
Γεια σου ζωή, αθάνατη ερωμένη!
Είσε η μόνη αγάπη που η καρδιά μου
πάντα πιστή θα μένει!
Αχ ζωή! Περνάς στους δρόμους και γελάς
με τις παραξενιές σου
τις αδικίες σου, τα λάθη σου
και με τις προστυχιές σου.
Μα...φτάνει μόνο μια στιγμή
κι ένα χαμόγελό σου
για να ξεχάσω μονομιάς
τον άσχημο εαυτό σου
κι απ την αρχή να σ αγαπώ
να ˊμαι ολόδικός σου!
Αχ ζωή! Το ομολογώ!
Πιότερο απ όλα όσα αγάπησα,
εσένα ΑΓΑΠΩ!!!
Λίγες σκόρπιες σκέψεις, πότε εδώ και πότε εκεί.