Όπως φαίνεται και στο μικρό σημείωμα γνωριμίας στην αρχή αυτής της ιστοσελίδας, η ζωή μου ξεκινά "από παλιά, από πολύ παλιά". Άρα δεν
είμαι άνθρωπος της τεχνολογίας. Αυτό δε σημαίνει ότι την απορρίπτω. Ίσα-ίσα, το αντίθετο μάλιστα. Μένω έκθαμβος κι εκστατικός από τα επιτεύγματά της. Αν όλα αυτά τα μαγικά πράγματα, οι άπειρες εφαρμογές και οι απίστευτες δυνατότητές της, τεθούν στη διάθεση του ανθρώπου για τη καλυτέρευση της ζωής του, τότε όλοι εμείς και κυρίως οι νεώτεροι, πρέπει να θεωρούμαι τους εαυτούς μας τυχερούς που μπορούμε να απολαμβάνουμε τα αποτελέσματά της. Διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις για το ενδεχόμενο αυτές τις δυνατότητες της τεχνολογίας να τις εκμεταλλευτούν κάποιοι (αν δεν το έχουν κάνει ήδη και σε πιο βαθμό;) για άλλους σκοπούς, στρατιωτικούς για παράδειγμα.
Όμως, δεν ήταν αυτός ο λόγος για τον οποίο θέλησα να γράψω αυτό το σημείωμα. Όταν λοιπόν ο φίλος μου ο Ηλίας Ταμπουράκης— κι εδώ θέλω να τον ευχαριστήσω γι άλλη μια φορά και δημοσίως— με έβαλε σ αυτό το κόσμο, που τον άκουγα αλλά δεν τον γνώριζα, μετά τη πρώτη εντύπωση και τη κατάπληξή μου, σκέφθηκα ότι ήταν ότι χρειαζόμουν. Να γλιτώσω δηλαδή απ το απίστευτο χαρτομάνι που έχει κατακλύσει το σπίτι μου, απ τα διάφορα μικρά και μεγάλα σημειώματα εδώ κι εκεί και σε κάθε συρτάρι, που όλο τα μαζεύω και πάντα κάποια άλλα έρχονται να πάρουν τη θέση τους.
Σκέφθηκα λοιπόν ότι θα μπορούσα να δημιουργήσω— πάντα με τη βοήθεια του Ηλία— μια "ιδιωτική, άγνωστη αποθήκη".όπου.θα "πέταγα" όλες μου τις σκέψεις και τις απόψεις— όχι ως "πλίνθους και κέραμους ατάκτως ερριμμένους"— αλλά με κάποια τάξη, χαμένη στο αχανές διάστημα του διαδικτύου, απ όπου θα μπορούσα όποτε εγώ ήθελα και για όποιον λόγο, να ανασύρω ότι χρειαζόμουν.Άρχισα λοιπόν να τακτοποιώ αυτά τα σημειώματα— και μη με ρωτήσετε πότε θα τελειώσω μ αυτό, γιατί δε ξέρω— κι ο Ηλίας μου άνοιξε αυτή την "αποθήκη". Θα έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν ότι δεν μου αρέσει όλη αυτή η διαδικασία με τη Googie το Facebook και τα www.hot mail.com. Μόνο που χρειάζομαι κάποιο χρόνο για να τα εμπεδώσω, να τα κατακτήσω. Σας έχω κάνει γνωστό επίσης ότι δεν ξέρω πόσο χρόνο έχω εξ αιτίας του καρκίνου, αλλά δεν εγκαταλείπω ποτέ.
Μετά τη μετεξέλιξη της "αποθήκης" μου, σ αυτή τη ταπεινή, συμπαθητική θέλω να πιστεύω, μικρή πόρτα απ όπου μπορεί να μπει όποιος θέλει για να γνωριστούμε, σκέφθηκα ότι μπορώ ίσως, με όσους από σας περάσετε αυτή τη πόρτα, να μοιραστώ κάποια πράγματα που θεωρώ όμορφα ή ενδιαφέροντα— πάντα κατά τη ταπεινή μου γνώμη— όχι μ εκείνους που ήδη τα γνωρίζουν ή δεν τους ενδιαφέρουν, αλλά με όσους δεν έτυχε να τα γνωρίζουν και προκάλεσαν το ενδιαφέρον τους. Αφορμή μου έδωσε ο Ηλίας με το βιντεάκι που έβαλε στο "σκαρίφημα" Πικρή καυτή σοκολάτα. Πάντα μου άρεσε η μουσική, κάθε είδους μουσική που μπορεί να διαγείρει τα ένστικτά μου— προσπαθώ να καταπνίγω τα άγρια— και τα συναισθήματά μου κι έχω ακούσει αρκετά αξιόλογα μουσικά έργα. Όμως, πολύ λίγα απ αυτά, έως ένα - δύο ακόμα με συγκίνησαν τόσο απ τη πρώτη στιγμή— χάνεται στο βάθος του παρελθόντος, δε θυμάμαι πια πότε ήταν η πρώτη φορά που το άκουσα— κι εξακολουθεί ακόμα να με συγκινεί το ίδιο και περισσότερο, κάθε φορά που το ακούω.
Πρόκειται για το μουσικό έργο Concierto de Aranjuez, σε στίχους κατ αρχήν στη γαλλική γλώσσα από τον Guy Bontempelli, λίγο πριν το τέλος του Ισπανικού εμφύλιου και τη μεταφορά στα ισπανικά έκανε ο Richard Anthony το 1967. Παρουσιάστηκε δε στο κοινό για πρώτη φορά στις
9/11/1940 στο Μέγαρο Μουσικής της Βαρκελώνης. Τη μουσική έγραψε ο Joaquin Rodrigo και το ερμηνεύει ο Juan Manuel Serrat.
Πολλές φορές μας συμβαίνει— τουλάχιστον σ εμένα— να μας συγκινεί κάτι λιγότερο ή περισσότερο, ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής. Αυτό το συγκεκριμένο έργο, μου αρέσει πάντα το ίδιο, σε όποια ψυχολογική κατάσταση κι αν βρίσκομαι. Σας έχω κάνει γνωστό ότι ζω μόνος μου και άρα αυτονόητα περνώ πολύ χρόνο στη κουζίνα μου, ιδιαίτερα όταν ετοιμάζω διάφορα καλούδια κάθε φορά που πρόκειται να με επισκεφθούν οι φίλοι μου. Σας εκμυστηρεύομαι ότι τότε, όταν καθαρίζω κρεμμύδια, ακούγοντας αυτό το κομμάτι απ το μικρό κασσετοφωνάκι μου— ναι, ναι, από κασέτα κι ας το έχω και σε CD— έχοντας τη δικαιολογία ότι αυτά φταίνε, τα κρεμμύδια δηλαδή, δεν κάνω καμιά προσπάθεια να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, που πάντα λέω ότι αυτή είναι η τελευταία φορά που αφήνω να μου συμβεί αυτό, αλλά πάντα είναι η τελευταία μέχρι την επόμενη.
Πρέπει εδώ να σας πω ότι το έχω ακούσει σε διάφορες εκτελέσεις, με την ίδια πάντα συγκινητική επίδραση στ αυτιά και στη καρδιά μου. Ακόμα και χωρίς φωνητικά, να το αποδίδουν μόνο κιθάρες, με καλύτερη αυτή από τον "επαναστάτη της κιθάρας και μαιτρ του φλαμένκο" Paco de Lucia,
που δυστυχώς μας άφησε στις 26/2/2014. Η μόνη εκτέλεση που δεν μου άρεσε, ήταν εκείνη της δικής μας της Νάνας Μούσχουρη, τραγουδισμένο όμως στα γαλλικά, μέσα σε μια βάρκα στο λιμάνι της Αίγινας για κάποια εκπομπή της πρώην ΝΕΤ. Η ερμηνεία όμως του έργου από την ίδια στα ισπανικά, είναι καταπληκτική. Επίσης θέλω να σας πω ότι το έχω ακούσει να το ερμηνεύει και ο τυφλός Ιταλός τενόρος Andrea Bocelli, έχοντας στο πλάι του τη πανέμορφη ξανθιά βιολονίστα ( δεν θυμάμαι το όνομά της) σε μια υπαίθρια συναυλία που μετέδιδε η RAI UNO και δικαιολογημένα αποθεώνεται απ το κοινό που παραληρεί από ενθουσιασμό, είναι φανταστικός. Είναι αυτός που ερμηνεύει το τραγούδι στο βίντεο του σημειώματος αυτού.
Θα προσπαθήσω να μεταφράσω τους στίχους, σε ελεύθερη απόδοση. Σε μετάφραση όχι γλωσσική, γλωσσολογική ή δεν ξέρω πως θα την έλεγε κάποιος ειδήμων, αλλά σε απόδοση συναισθηματική, της καρδιάς, χωρίς αποκλήσεις βέβαια από το κείμενο και θα προσπαθήσω να σας κάνω να νοιώσετε κι εσείς— μακάρι να τα καταφέρω—όλα όσα με κάνει να νοιώθω εγώ κάθε φορά που το ακούω. Μόνο, θα παρακαλούσα όποιον έχει αντιρρήσεις για την ακριβή μετάφραση από τα ισπανικά, ας τις κρατήσει για τον εαυτό του. Ξέρω ότι θα βρεθούν ατέλειες, αλλά θα παρακαλούσα να προσπαθήσει να καταλάβει την άλλη μετάφραση, εκείνη της καρδιάς. Λέει λοιπόν ο ποιητής με τη βοήθεια του μουσικού και την ερμηνεία του τραγουδιστή που συμπληρώνουν το άκουσμα:
Μαζί σου περνώντας οι ώρες, ώ αγάπη μου,
ακούγεται ένα κελάρισμα από κρυστάλινα συντριβάνια
που στο κήπο μοιάζει να μιλούν,
χαμηλόφωνα στα τριαντάφυλλα.
Έρωτά μου γλυκιέ,
αυτά τα φύλλα τα ξερά, τα άχρωμα,
που σαρώνει ο άνεμος,
είναι αναμνήσεις από αγάπες του χθές,
σημάδια υποσχέσεων,
δοσμένων με αγάπη στο Αρανχουέθ,
ανάμεσα σ έναν άντρα και μια γυναίκα,
που πάντα θα θυμούνται ο ένας τον άλλον
Ξέρω καλά,
ότι υπάρχουν λόγια κενά, χωρίς αγάπη,
που παίρνει ο άνεμος,
και που κανείς δεν άκουσε με προσοχή.
Όμως,
άλλα λόγια αντηχούν στη καρδιά μου αγάπη μου,
αυτά θέλω να σου πω,
αν στο Αρανχουέθ με περιμένεις.
είμαι άνθρωπος της τεχνολογίας. Αυτό δε σημαίνει ότι την απορρίπτω. Ίσα-ίσα, το αντίθετο μάλιστα. Μένω έκθαμβος κι εκστατικός από τα επιτεύγματά της. Αν όλα αυτά τα μαγικά πράγματα, οι άπειρες εφαρμογές και οι απίστευτες δυνατότητές της, τεθούν στη διάθεση του ανθρώπου για τη καλυτέρευση της ζωής του, τότε όλοι εμείς και κυρίως οι νεώτεροι, πρέπει να θεωρούμαι τους εαυτούς μας τυχερούς που μπορούμε να απολαμβάνουμε τα αποτελέσματά της. Διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις για το ενδεχόμενο αυτές τις δυνατότητες της τεχνολογίας να τις εκμεταλλευτούν κάποιοι (αν δεν το έχουν κάνει ήδη και σε πιο βαθμό;) για άλλους σκοπούς, στρατιωτικούς για παράδειγμα.
Όμως, δεν ήταν αυτός ο λόγος για τον οποίο θέλησα να γράψω αυτό το σημείωμα. Όταν λοιπόν ο φίλος μου ο Ηλίας Ταμπουράκης— κι εδώ θέλω να τον ευχαριστήσω γι άλλη μια φορά και δημοσίως— με έβαλε σ αυτό το κόσμο, που τον άκουγα αλλά δεν τον γνώριζα, μετά τη πρώτη εντύπωση και τη κατάπληξή μου, σκέφθηκα ότι ήταν ότι χρειαζόμουν. Να γλιτώσω δηλαδή απ το απίστευτο χαρτομάνι που έχει κατακλύσει το σπίτι μου, απ τα διάφορα μικρά και μεγάλα σημειώματα εδώ κι εκεί και σε κάθε συρτάρι, που όλο τα μαζεύω και πάντα κάποια άλλα έρχονται να πάρουν τη θέση τους.
Σκέφθηκα λοιπόν ότι θα μπορούσα να δημιουργήσω— πάντα με τη βοήθεια του Ηλία— μια "ιδιωτική, άγνωστη αποθήκη".όπου.θα "πέταγα" όλες μου τις σκέψεις και τις απόψεις— όχι ως "πλίνθους και κέραμους ατάκτως ερριμμένους"— αλλά με κάποια τάξη, χαμένη στο αχανές διάστημα του διαδικτύου, απ όπου θα μπορούσα όποτε εγώ ήθελα και για όποιον λόγο, να ανασύρω ότι χρειαζόμουν.Άρχισα λοιπόν να τακτοποιώ αυτά τα σημειώματα— και μη με ρωτήσετε πότε θα τελειώσω μ αυτό, γιατί δε ξέρω— κι ο Ηλίας μου άνοιξε αυτή την "αποθήκη". Θα έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν ότι δεν μου αρέσει όλη αυτή η διαδικασία με τη Googie το Facebook και τα www.hot mail.com. Μόνο που χρειάζομαι κάποιο χρόνο για να τα εμπεδώσω, να τα κατακτήσω. Σας έχω κάνει γνωστό επίσης ότι δεν ξέρω πόσο χρόνο έχω εξ αιτίας του καρκίνου, αλλά δεν εγκαταλείπω ποτέ.
Μετά τη μετεξέλιξη της "αποθήκης" μου, σ αυτή τη ταπεινή, συμπαθητική θέλω να πιστεύω, μικρή πόρτα απ όπου μπορεί να μπει όποιος θέλει για να γνωριστούμε, σκέφθηκα ότι μπορώ ίσως, με όσους από σας περάσετε αυτή τη πόρτα, να μοιραστώ κάποια πράγματα που θεωρώ όμορφα ή ενδιαφέροντα— πάντα κατά τη ταπεινή μου γνώμη— όχι μ εκείνους που ήδη τα γνωρίζουν ή δεν τους ενδιαφέρουν, αλλά με όσους δεν έτυχε να τα γνωρίζουν και προκάλεσαν το ενδιαφέρον τους. Αφορμή μου έδωσε ο Ηλίας με το βιντεάκι που έβαλε στο "σκαρίφημα" Πικρή καυτή σοκολάτα. Πάντα μου άρεσε η μουσική, κάθε είδους μουσική που μπορεί να διαγείρει τα ένστικτά μου— προσπαθώ να καταπνίγω τα άγρια— και τα συναισθήματά μου κι έχω ακούσει αρκετά αξιόλογα μουσικά έργα. Όμως, πολύ λίγα απ αυτά, έως ένα - δύο ακόμα με συγκίνησαν τόσο απ τη πρώτη στιγμή— χάνεται στο βάθος του παρελθόντος, δε θυμάμαι πια πότε ήταν η πρώτη φορά που το άκουσα— κι εξακολουθεί ακόμα να με συγκινεί το ίδιο και περισσότερο, κάθε φορά που το ακούω.
Πρόκειται για το μουσικό έργο Concierto de Aranjuez, σε στίχους κατ αρχήν στη γαλλική γλώσσα από τον Guy Bontempelli, λίγο πριν το τέλος του Ισπανικού εμφύλιου και τη μεταφορά στα ισπανικά έκανε ο Richard Anthony το 1967. Παρουσιάστηκε δε στο κοινό για πρώτη φορά στις
9/11/1940 στο Μέγαρο Μουσικής της Βαρκελώνης. Τη μουσική έγραψε ο Joaquin Rodrigo και το ερμηνεύει ο Juan Manuel Serrat.
Πολλές φορές μας συμβαίνει— τουλάχιστον σ εμένα— να μας συγκινεί κάτι λιγότερο ή περισσότερο, ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής. Αυτό το συγκεκριμένο έργο, μου αρέσει πάντα το ίδιο, σε όποια ψυχολογική κατάσταση κι αν βρίσκομαι. Σας έχω κάνει γνωστό ότι ζω μόνος μου και άρα αυτονόητα περνώ πολύ χρόνο στη κουζίνα μου, ιδιαίτερα όταν ετοιμάζω διάφορα καλούδια κάθε φορά που πρόκειται να με επισκεφθούν οι φίλοι μου. Σας εκμυστηρεύομαι ότι τότε, όταν καθαρίζω κρεμμύδια, ακούγοντας αυτό το κομμάτι απ το μικρό κασσετοφωνάκι μου— ναι, ναι, από κασέτα κι ας το έχω και σε CD— έχοντας τη δικαιολογία ότι αυτά φταίνε, τα κρεμμύδια δηλαδή, δεν κάνω καμιά προσπάθεια να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, που πάντα λέω ότι αυτή είναι η τελευταία φορά που αφήνω να μου συμβεί αυτό, αλλά πάντα είναι η τελευταία μέχρι την επόμενη.
Πρέπει εδώ να σας πω ότι το έχω ακούσει σε διάφορες εκτελέσεις, με την ίδια πάντα συγκινητική επίδραση στ αυτιά και στη καρδιά μου. Ακόμα και χωρίς φωνητικά, να το αποδίδουν μόνο κιθάρες, με καλύτερη αυτή από τον "επαναστάτη της κιθάρας και μαιτρ του φλαμένκο" Paco de Lucia,
που δυστυχώς μας άφησε στις 26/2/2014. Η μόνη εκτέλεση που δεν μου άρεσε, ήταν εκείνη της δικής μας της Νάνας Μούσχουρη, τραγουδισμένο όμως στα γαλλικά, μέσα σε μια βάρκα στο λιμάνι της Αίγινας για κάποια εκπομπή της πρώην ΝΕΤ. Η ερμηνεία όμως του έργου από την ίδια στα ισπανικά, είναι καταπληκτική. Επίσης θέλω να σας πω ότι το έχω ακούσει να το ερμηνεύει και ο τυφλός Ιταλός τενόρος Andrea Bocelli, έχοντας στο πλάι του τη πανέμορφη ξανθιά βιολονίστα ( δεν θυμάμαι το όνομά της) σε μια υπαίθρια συναυλία που μετέδιδε η RAI UNO και δικαιολογημένα αποθεώνεται απ το κοινό που παραληρεί από ενθουσιασμό, είναι φανταστικός. Είναι αυτός που ερμηνεύει το τραγούδι στο βίντεο του σημειώματος αυτού.
Θα προσπαθήσω να μεταφράσω τους στίχους, σε ελεύθερη απόδοση. Σε μετάφραση όχι γλωσσική, γλωσσολογική ή δεν ξέρω πως θα την έλεγε κάποιος ειδήμων, αλλά σε απόδοση συναισθηματική, της καρδιάς, χωρίς αποκλήσεις βέβαια από το κείμενο και θα προσπαθήσω να σας κάνω να νοιώσετε κι εσείς— μακάρι να τα καταφέρω—όλα όσα με κάνει να νοιώθω εγώ κάθε φορά που το ακούω. Μόνο, θα παρακαλούσα όποιον έχει αντιρρήσεις για την ακριβή μετάφραση από τα ισπανικά, ας τις κρατήσει για τον εαυτό του. Ξέρω ότι θα βρεθούν ατέλειες, αλλά θα παρακαλούσα να προσπαθήσει να καταλάβει την άλλη μετάφραση, εκείνη της καρδιάς. Λέει λοιπόν ο ποιητής με τη βοήθεια του μουσικού και την ερμηνεία του τραγουδιστή που συμπληρώνουν το άκουσμα:
Μαζί σου περνώντας οι ώρες, ώ αγάπη μου,
ακούγεται ένα κελάρισμα από κρυστάλινα συντριβάνια
που στο κήπο μοιάζει να μιλούν,
χαμηλόφωνα στα τριαντάφυλλα.
Έρωτά μου γλυκιέ,
αυτά τα φύλλα τα ξερά, τα άχρωμα,
που σαρώνει ο άνεμος,
είναι αναμνήσεις από αγάπες του χθές,
σημάδια υποσχέσεων,
δοσμένων με αγάπη στο Αρανχουέθ,
ανάμεσα σ έναν άντρα και μια γυναίκα,
που πάντα θα θυμούνται ο ένας τον άλλον
Ξέρω καλά,
ότι υπάρχουν λόγια κενά, χωρίς αγάπη,
που παίρνει ο άνεμος,
και που κανείς δεν άκουσε με προσοχή.
Όμως,
άλλα λόγια αντηχούν στη καρδιά μου αγάπη μου,
αυτά θέλω να σου πω,
αν στο Αρανχουέθ με περιμένεις.