Όταν ήμουν 6 χρονών -παλιά δηλαδή, πολύ παλιά- έλεγα και ξανάλεγα στους δικούς μου, οτι όταν μεγαλώσω θα σπουδάσω, θα ταξιδέψω στον κόσμο και θα γίνω συγγραφέας, και φιλόλογος -χωρίς να καταλαβαίνω καν τι σημαίνει η λέξη.
Με την πάροδο του χρόνου, εγκατέλειπα μία-μία τις προσδοκίες μου αυτές, χωρίς να το καταλαβαίνω. Οι σπουδές μου περιορίστηκαν στην πρώτη τάξη του οκτατάξιου –τότε- Γυμνασίου, και μίας τεχνικής σχολής.
Ταξίδεψα αρκετά, όμως όχι στον κόσμο με την ευρύτερη έννοια, αλλά στο εσωτερικό της χώρας μας.
Όσο για συγγραφέας, δεν έγινα ποτέ, γιατί χρειάζεται ταλέντο, κι εγώ δεν το ‘χω. Όλα αυτά τα χρόνια, όμως, δεν έπαψα στιγμή να ονειρεύομαι, να διαβάζω –όταν μου δινόταν η ευκαιρία- και προ παντός να ταξιδεύω. Με τη φαντασία μου, φυσικά.
Αυτά που θα διαβάσετε –όσοι τα διαβάσετε- είναι η περιγραφή, ποιητική (;) –δεν ξέρω- εσείς θα το κρίνετε, ενός μέρους των ταξιδιών αυτών. Προσωποποίησα την επιθυμία μου αυτή σε μία φανταστική γυναίκα –ναι, κι αυτή φανταστική- κι απευθύνθηκα σ’ αυτήν για τα ταξίδια μου και τις αναζητήσεις μου. Αυτό έγινε κάποιο χειμωνιάτικο βράδυ, που συνειδητοποίησα οτι άφησα το χρόνο να περάσει, λες και δεν θα τελείωνε ποτέ. Τι λάθος! Πόσο επώδυνη διαπίστωση! Έτσι, όλος ο πόνος αυτός, το παράπονο, ο θυμός, η πίκρα, η απογοήτευση κι ένα σωρό άλλα συναισθήματα, με οδήγησαν ως αργά το ξημέρωμα σ’ αυτές τις φανταστικές περιπλανήσεις μου και τις αποτύπωσα στο χαρτί.
Το λέω αυτό για να κρίνετε με επιείκεια έναν φαντασιόπληκτο υπερήλικα. Και να πάρετε υπ’ όψιν σας οτι σ’ αυτά τα φανταστικά ταξίδια μου δεν χρησιμοποίησα τραίνα, καράβια κι αεροπλάνα. Μόνο το ονειρόπλοιό μου. Καθισμένος αναπαυτικά στη θέση τού κυβερνήτη, μπορούσα με άνεση να παρακολουθώ τη μια στιγμή μία ταυρομαχία σε μία αρένα της Μαδρίτης και τη βάρβαρη δολοφονία του ταύρου, και την άλλη να ταξιδεύω με την ταχύτητα του φωτός, καταβροχθίζοντας τα αζιμούθια ανάμεσα σε υπολείματα άχρηστων τεχνητών δορυφόρων και τους μετεωρίτες, για εξερεύνηση στον Α του Κενταύρου. Επομένως, ότι έβλεπα κι ότι προλάβαινα έγραφα.
Η μόνη πραγματική περιγραφή -και γι’ αυτό τόσο λιτή- το μόνο σημείο που πάτησαν τα πόδια μου, είναι οι «χρυσαφένιες ακτές της Καραϊβικής, λίγο πιο νότια απ’ του Καρκίνου τον Τροπικό, στις εκβολές του ποταμού του Κανιμάρ», στην αγαπημένη μου την Κούβα. Όταν επέστρεψα απ’ το ταξίδι μου αυτό, αναζήτησα κάποιον να μου μάθει ισπανικά. Αυτή είναι η επίσημη γλώσσα της Κούβας, και σκόπευα να εγκατασταθώ εκεί μόνιμα. Τότε γνώρισα τον Ηλία. Απ’ τους πιο αξιόλογους ανθρώπους που έχω γνωρίσει και με τιμά με τη φιλία του. Πώς λέμε: «Βρήκε ο Φίλιππας τον Ναθαναήλ»; Ακριβώς έτσι. Εγώ διψούσα για ταξίδια κι ο Ηλίας είχε γυρίσει όλον τον κόσμο. Κι ο τρόπος που μου περιέγραφε αυτά τα ταξίδια! Έκλεινα τα μάτια και τον ακολουθούσα χωρίς ανάσα. Ήταν το εισητήριό μου. Διαρκές και προς κάθε προορισμό. Από το Βόρειο Πόλο ως το Ιράν, κι από το Βιετνάμ ως την Παταγονία. Παράλληλα με τα φανταστικά αυτά ταξίδια, άρχισε να μου μαθαίνει ισπανικά. Μόνο που ο χρόνος, που λέγαμε, άρχισε να τελειώνει.
Αρχικά, ένα τροχαίο με τη μηχανή μου, μου στέρησε την αυτονομία μου στο βάδισμα, κι η πατερίτσα αποτέλεσε προέκταση του σώματός μου. Μετά, ο καρκίνος, που ακόμα είναι σε εξέλιξη. Και τελικά, το χειρότερο όλων: Χρόνια αναπνευστικά προβλήματα, απόρροια δύσκολων παιδικών χρόνων κι επαγγελματικής ενασχόλησης ή κληρονομικότητας, ζήτησαν τα χρωστούμενά τους τη χειρότερη στιγμή. Οι γιατροί είναι σαφείς: «Το υγρό, τροπικό κλίμα της Καραϊβικής, ή θα με σκοτώσει σύντομα, ή θα με στείλει μόνιμα στο νοσοκομείο. Φυσικά, δεν θα πήγαινα στην Κούβα, ούτε για να πεθάνω, ούτε για να κλειστώ στο νοσοκομείο.
Η ζωή μου δεν ήταν ούτε εύκολη, ούτε δύσκολη. Ήταν, όμως, ενδιαφέρουσα. Αγάπησα κι αγαπήθηκα πολύ, πήρα μέρος σε κοινωνικούς αγώνες, είχα τις νίκες μου και τις ήττες μου, έκανα τα λάθη μου, απ' τα οποία έμαθα -τουλάχιστον έτσι πιστεύω-, δεν συμβιβάστηκα με το σύστημα, δεν χρωστάω χάρες, εκτός από ευγνωμοσύνη σε αγαπημένους μου ανθρώπους. Είχα μία γεμάτη ζωή και δεν «αράχνιασα». Έχω συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου και δεν τον φοβάμαι. Το καλύτερό μου, όμως, δεν το πραγματοποίησα. Ας είναι.
Tώρα ζω μόνος μου –συνειδητή επιλογή- σε μια γωνιά της Αθήνας, με τις αναμνήσεις μου και με τα φανταστικά μου ταξίδια. Λίγοι καλοί φίλοι, καλό κρασί, πολύωρες συζητήσεις κι αναλύοντας τη ζωή μου, μπορώ να πω με σιγουριά στους νεώτερους: Μην αφήνετε το χρόνο σας να περνά αναξιοποίητος. Να ζείτε την κάθε μέρα σας σαν να είναι η τελευταία. Πραγματοποιήστε τα όνειρά σας όταν έχετε το χρόνο. Δηλαδή, όχι αύριο, στο μέλλον, θα δούμε... σήμερα, τώρα!!! Ο χρόνος δεν είναι αρκετός ποτέ. Κι όπως έλεγε κι ο καθηγητής της ταινίας «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», ΑΔΡΑΞΤΕ ΤΗ ΜΕΡΑ. Τώρα, αν σας αρέσει το "ταξίδι" που θα κάνετε μαζί μου, θα χαρώ ιδιαίτερα. Αν όχι, τα παράπονά σας στον Ηλία. Αυτός επέμενε να τα δημοσιεύσω. Εγώ δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση.
Άγγελος Γιαλελής
Ένα όνομα αληθινό, όχι φανταστικό, σαν τα ταξίδια μου.
Επικοινωνία: 6974990332
Με την πάροδο του χρόνου, εγκατέλειπα μία-μία τις προσδοκίες μου αυτές, χωρίς να το καταλαβαίνω. Οι σπουδές μου περιορίστηκαν στην πρώτη τάξη του οκτατάξιου –τότε- Γυμνασίου, και μίας τεχνικής σχολής.
Ταξίδεψα αρκετά, όμως όχι στον κόσμο με την ευρύτερη έννοια, αλλά στο εσωτερικό της χώρας μας.
Όσο για συγγραφέας, δεν έγινα ποτέ, γιατί χρειάζεται ταλέντο, κι εγώ δεν το ‘χω. Όλα αυτά τα χρόνια, όμως, δεν έπαψα στιγμή να ονειρεύομαι, να διαβάζω –όταν μου δινόταν η ευκαιρία- και προ παντός να ταξιδεύω. Με τη φαντασία μου, φυσικά.
Αυτά που θα διαβάσετε –όσοι τα διαβάσετε- είναι η περιγραφή, ποιητική (;) –δεν ξέρω- εσείς θα το κρίνετε, ενός μέρους των ταξιδιών αυτών. Προσωποποίησα την επιθυμία μου αυτή σε μία φανταστική γυναίκα –ναι, κι αυτή φανταστική- κι απευθύνθηκα σ’ αυτήν για τα ταξίδια μου και τις αναζητήσεις μου. Αυτό έγινε κάποιο χειμωνιάτικο βράδυ, που συνειδητοποίησα οτι άφησα το χρόνο να περάσει, λες και δεν θα τελείωνε ποτέ. Τι λάθος! Πόσο επώδυνη διαπίστωση! Έτσι, όλος ο πόνος αυτός, το παράπονο, ο θυμός, η πίκρα, η απογοήτευση κι ένα σωρό άλλα συναισθήματα, με οδήγησαν ως αργά το ξημέρωμα σ’ αυτές τις φανταστικές περιπλανήσεις μου και τις αποτύπωσα στο χαρτί.
Το λέω αυτό για να κρίνετε με επιείκεια έναν φαντασιόπληκτο υπερήλικα. Και να πάρετε υπ’ όψιν σας οτι σ’ αυτά τα φανταστικά ταξίδια μου δεν χρησιμοποίησα τραίνα, καράβια κι αεροπλάνα. Μόνο το ονειρόπλοιό μου. Καθισμένος αναπαυτικά στη θέση τού κυβερνήτη, μπορούσα με άνεση να παρακολουθώ τη μια στιγμή μία ταυρομαχία σε μία αρένα της Μαδρίτης και τη βάρβαρη δολοφονία του ταύρου, και την άλλη να ταξιδεύω με την ταχύτητα του φωτός, καταβροχθίζοντας τα αζιμούθια ανάμεσα σε υπολείματα άχρηστων τεχνητών δορυφόρων και τους μετεωρίτες, για εξερεύνηση στον Α του Κενταύρου. Επομένως, ότι έβλεπα κι ότι προλάβαινα έγραφα.
Η μόνη πραγματική περιγραφή -και γι’ αυτό τόσο λιτή- το μόνο σημείο που πάτησαν τα πόδια μου, είναι οι «χρυσαφένιες ακτές της Καραϊβικής, λίγο πιο νότια απ’ του Καρκίνου τον Τροπικό, στις εκβολές του ποταμού του Κανιμάρ», στην αγαπημένη μου την Κούβα. Όταν επέστρεψα απ’ το ταξίδι μου αυτό, αναζήτησα κάποιον να μου μάθει ισπανικά. Αυτή είναι η επίσημη γλώσσα της Κούβας, και σκόπευα να εγκατασταθώ εκεί μόνιμα. Τότε γνώρισα τον Ηλία. Απ’ τους πιο αξιόλογους ανθρώπους που έχω γνωρίσει και με τιμά με τη φιλία του. Πώς λέμε: «Βρήκε ο Φίλιππας τον Ναθαναήλ»; Ακριβώς έτσι. Εγώ διψούσα για ταξίδια κι ο Ηλίας είχε γυρίσει όλον τον κόσμο. Κι ο τρόπος που μου περιέγραφε αυτά τα ταξίδια! Έκλεινα τα μάτια και τον ακολουθούσα χωρίς ανάσα. Ήταν το εισητήριό μου. Διαρκές και προς κάθε προορισμό. Από το Βόρειο Πόλο ως το Ιράν, κι από το Βιετνάμ ως την Παταγονία. Παράλληλα με τα φανταστικά αυτά ταξίδια, άρχισε να μου μαθαίνει ισπανικά. Μόνο που ο χρόνος, που λέγαμε, άρχισε να τελειώνει.
Αρχικά, ένα τροχαίο με τη μηχανή μου, μου στέρησε την αυτονομία μου στο βάδισμα, κι η πατερίτσα αποτέλεσε προέκταση του σώματός μου. Μετά, ο καρκίνος, που ακόμα είναι σε εξέλιξη. Και τελικά, το χειρότερο όλων: Χρόνια αναπνευστικά προβλήματα, απόρροια δύσκολων παιδικών χρόνων κι επαγγελματικής ενασχόλησης ή κληρονομικότητας, ζήτησαν τα χρωστούμενά τους τη χειρότερη στιγμή. Οι γιατροί είναι σαφείς: «Το υγρό, τροπικό κλίμα της Καραϊβικής, ή θα με σκοτώσει σύντομα, ή θα με στείλει μόνιμα στο νοσοκομείο. Φυσικά, δεν θα πήγαινα στην Κούβα, ούτε για να πεθάνω, ούτε για να κλειστώ στο νοσοκομείο.
Η ζωή μου δεν ήταν ούτε εύκολη, ούτε δύσκολη. Ήταν, όμως, ενδιαφέρουσα. Αγάπησα κι αγαπήθηκα πολύ, πήρα μέρος σε κοινωνικούς αγώνες, είχα τις νίκες μου και τις ήττες μου, έκανα τα λάθη μου, απ' τα οποία έμαθα -τουλάχιστον έτσι πιστεύω-, δεν συμβιβάστηκα με το σύστημα, δεν χρωστάω χάρες, εκτός από ευγνωμοσύνη σε αγαπημένους μου ανθρώπους. Είχα μία γεμάτη ζωή και δεν «αράχνιασα». Έχω συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου και δεν τον φοβάμαι. Το καλύτερό μου, όμως, δεν το πραγματοποίησα. Ας είναι.
Tώρα ζω μόνος μου –συνειδητή επιλογή- σε μια γωνιά της Αθήνας, με τις αναμνήσεις μου και με τα φανταστικά μου ταξίδια. Λίγοι καλοί φίλοι, καλό κρασί, πολύωρες συζητήσεις κι αναλύοντας τη ζωή μου, μπορώ να πω με σιγουριά στους νεώτερους: Μην αφήνετε το χρόνο σας να περνά αναξιοποίητος. Να ζείτε την κάθε μέρα σας σαν να είναι η τελευταία. Πραγματοποιήστε τα όνειρά σας όταν έχετε το χρόνο. Δηλαδή, όχι αύριο, στο μέλλον, θα δούμε... σήμερα, τώρα!!! Ο χρόνος δεν είναι αρκετός ποτέ. Κι όπως έλεγε κι ο καθηγητής της ταινίας «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», ΑΔΡΑΞΤΕ ΤΗ ΜΕΡΑ. Τώρα, αν σας αρέσει το "ταξίδι" που θα κάνετε μαζί μου, θα χαρώ ιδιαίτερα. Αν όχι, τα παράπονά σας στον Ηλία. Αυτός επέμενε να τα δημοσιεύσω. Εγώ δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση.
Άγγελος Γιαλελής
Ένα όνομα αληθινό, όχι φανταστικό, σαν τα ταξίδια μου.
Επικοινωνία: 6974990332